ENTREVISTAS REALIZADAS POR DIFERENTES MEDIOS SOCIOCULTURAIS E PERIODÍSTICOS A VECIÑOS DE CABO DE CRUZ

O COMETIDO DESTE BLOG É O DE RECOPILAR ENTREVISTAS A XENTE CERCANA A CABO DE CRUZ. A MAIORÍA SON FEITAS POLA VOZ DE BARBANZA, E UNHAS CUANTAS DO DIARIO DIXITAL "CERTO.ES", ASÍ QUE SIMPLEMENTE SON LIGAZÓNS A ALGÚNHAS DESAS REPORTAXES. OUTRAS DAS QUE CARECEN DE LINK EN INTERNET, SERÁN POSTAS DIRECTAMENTE COMO NOVAS ENTRADAS.

SI ATOPAS ALGUNHA OUTRA QUE NON ESTÉ NESTE LISTADO, NON DUBIDES EN NOTIFICALO, DANOS UN TOQUE PARA ENGADILA.

venres, febreiro 24, 2012

GUSTAVO ROMERO - SAXOFONISTA, XOGADOR DE VOLEY, MESTRE DE MÚSICA, ...

LA VOZ DE GALICA 31/01/2012

«Ariel Rot se quedó impresionado con nuestro descaro en directo»

El artista presentará a finales de febrero en A Pousada das Ánimas su último disco «Muchas noches, buenas gracias»

A muchos barbanzanos su cara le sonará de los muchos partidos de voleibol que ha disputado con el Club Náutico Boiro. Sin embargo, pocos saben que, lejos de la comarca, Gustavo Romero acaricia el éxito con Phantom Club, grupo del que es saxofonista y con el que se dispone a recorrer el mundo para presentar su último disco Muchas noches, buenas gracias. El artista pone el talento de esta tierra a una banda formada por franceses, argentinos y vigueses, entre otras procedencias.

-¿Cuándo empezó a compaginar sus dos pasiones, el deporte y la música?

-Fue en el 2009, cuando comencé a formar parte de la banda para reforzar la sección de viento. Por aquel entonces, el grupo se movía para colaborar con artistas de la talla de Ariel Rot, con el que luego tuvimos el placer de trabajar.

-¿Cómo resultó la experiencia de tocar con este reconocido artista argentino?

-Fue estupendo, él es una persona muy cercana y que se interesó por nuestra música. En especial, Ariel Rot se quedó impresionado con nuestro descaro en directo y con la fuerza que desprendíamos.

-¿Cómo definiría la música de Phantom Club?

-Se trata de una banda que hace música entre el funky y el rock y que hace de los directos su punto fuerte. Por ello hemos recibido hace poco el premio Maketón Estrella Galicia. En nuestro último deuvedé, Jonathan Wyner, el profesional que masterizó a Nirvana, ha colaborado con nosotros.

-¿En qué temas se inspiran las canciones de sus discos?

-Fran Banfield se encarga de la composición, inspirándose en la música más arraigada en su país, Argentina, y en temas de actualidad. Apenas cantamos al amor, nuestros trabajos tienen un toque de reivindicación.

-¿Cuáles son sus próximos proyectos?

-El 24 de febrero presentaremos en A Pousada das Ánimas nuestro último trabajo. Nos acompañará el presentador de la Televisión de Galicia Juan Fuentes. En marzo estaremos en la sala Capitol de Santiago de Compostela y también trataremos de recorrer todas las salas que podamos a nivel nacional.

-¿Cómo aprendió a tocar el saxofón?

-En las clases de música que organizaba la APA. Después estuve en la banda de Boiro. La música me da la posibilidad de relacionarme con gente que tiene las mismas inquietudes, aunque de momento no puedo vivir de esto y no he recuperado todo lo que invertí.

-¿Con quién le gustaría tocar?

-Con Maceo Parker, músico reconocido a nivel mundial.

gustavo romero saxofonista de PHANTOM CLUB

«Jonathan Wyner, el profesional que masterizó a Nirvana, ha colaborado con nosotros»

«Apenas cantamos al amor, nuestros trabajos tienen un toque de reivindicación»

MIGUEL A. TRIÑANES "CANDIÑO" - FOTOGRAFO AFICIONADO

LA VOZ DE GALICA 24/01/2012

«Intento ir máis alá da imaxe e plasmar iso nos meus retratos»

Dedicado a inmortalizar as facianas de familiares e amigos dende hai apenas catro anos, Candiño xa expón en Boiro

A súa é unha afección tardía, pero con botar unha ollada aos traballos fotográficos de Miguel Ángel Triñanes, Candiño, parece claro que toma bastante en serio esta distracción, pese a que o seu traballo e a vida familiar déixanlle pouco tempo para dedicarse aos retratos, a súa especialidade. Ata o vindeiro 22 de febreiro, quen o desexe pode ver que tal se lle dá o manexo da cámara a este veciño de Cabo de Cruz visitando a exposición Encontros, que está colgada nas paredes do centro social boirense.

-¿De onde lle ven a afección á fotografía?

-Pois é moi recente, ata hai catro anos nin sequera tiña cámara. Empecei a dedicarme á fotografía a raíz do nacemento do meu fillo, que ademais é o meu maior crítico. Logo, funme afeccionando pouco a pouco e facendo cursos.

-A súa exposición está composta de retratos, ¿a que se debe?

-É algo que me gusta especialmente, e ademais, nas exposicións que teño visto non soen aparecer retratos e é unha forma de diferenciarme, e iso non é nada fácil nun mundo coma este no que está todo moi visto.

-Hai pouco que se iniciou na fotografía pero xa ten unha exposición propia.

-Xa teño participado en varias exposicións colectivas de Olláparo, colectivo do que son socio fundador. O presidente, Martín Casanova, decidiu que era hora de que voáramos sós e animounos a expoñer. Eu son o segundo que o fai, e a ver como funciona.

-¿Plantexouse a súa afección como unha opción laboral?

-Para nada, eu son amateur total e non teño intención de ser profesional. O certo é que me daba un pouco de apuro expoñer. O único que pretendo é animar á xente a que mostre a súa obra e divulgar a fotografía, promocionar un pouco esta afección.

-¿Hai moitos afeccionados á fotografía na bisbarra?

-Hai un nutrido grupo de xente afeccionada, a min sorprendeume que houbera tanta, quizais porque eu nunca me interesara pola fotografía.

-¿E existe oferta a nivel de cursos e demais?

-Si que hai, estase a desenvolver un curso de fotografía nocturna, houbo outro de movemento... Cursos vai habendo, o único problema son os horarios, se traballas non sempre podes participar en todas as actividades que che gustaría.

-¿Que papel xoga Olláparo na organización deste tipo de actividades?

-Na asociación celébranse reunións semanais e intercambiamos coñecementos, artigos de publicacións especializadas, celebramos cursos e incluso hai moita xente que queda as fins de semana para ir de ruta a facer fotos. Eu, ao traballar de luns a sábado, non teño demasiado tempo para esas saídas. Esa é outra das razóns polas que prefiro o retrato, resúltame máis fácil atopar un oco para facer unhas fotos.

-Pero din que o do retrato é un xénero difícil.

-Todo o mundo di que é o xénero máis complicado, pero a min é o que máis me gusta. Gústame buscarlle un punto distinto ás cousas, ir máis alá da imaxe e plasmar iso nos retratos, é o que intento, saír dos convencionalismos. Persoalmente son introvertido, pero como fotógrafo son moi extravertido e busco sempre algo especial, unha expresión ou unha mirada e trato de captala.

Miguel Ángel Triñanes, «Candiño» Fotógrafo afeccionado

«O que pretendo coa mostra é animar á xente a que expoña a súa obra e divulgar esta afección»

«Empecei a dedicarme á fotografía a raíz do nacemento do meu fillo. É o meu maior crítico»