ENTREVISTAS REALIZADAS POR DIFERENTES MEDIOS SOCIOCULTURAIS E PERIODÍSTICOS A VECIÑOS DE CABO DE CRUZ

O COMETIDO DESTE BLOG É O DE RECOPILAR ENTREVISTAS A XENTE CERCANA A CABO DE CRUZ. A MAIORÍA SON FEITAS POLA VOZ DE BARBANZA, E UNHAS CUANTAS DO DIARIO DIXITAL "CERTO.ES", ASÍ QUE SIMPLEMENTE SON LIGAZÓNS A ALGÚNHAS DESAS REPORTAXES. OUTRAS DAS QUE CARECEN DE LINK EN INTERNET, SERÁN POSTAS DIRECTAMENTE COMO NOVAS ENTRADAS.

SI ATOPAS ALGUNHA OUTRA QUE NON ESTÉ NESTE LISTADO, NON DUBIDES EN NOTIFICALO, DANOS UN TOQUE PARA ENGADILA.

xoves, outubro 25, 2012

NOLO ROMERO - O DIA DA BICICLETA

«Tenemos que apoyar y fomentar estas iniciativas»

El edil boirense está convencido del éxito de la actividad

Manuel Romero Vázquez (Boiro, 1980) es el concejal de Deportes del Concello boirense. Llegó a la política hace año y medio y se hizo cargo de este cometido dentro del equipo de gobierno debido a su pasión por el deporte. Es licenciado en INEF y juega al fútbol en el Cabo de Cruz, equipo de su parroquia. Su departamento se está volcando con el Día de la Bicicleta que organiza La Voz de Galicia, cuyo patrocinador oficial es Orange y cuenta con la colaboración de varias casas comerciales como el restaurante Chicolino, Bici Daniel Ríos y Jealsa y con el respaldo del club ciclista Distribunosa-Barbanza, Concello y Protección Civil.
-¿Qué hace el Concello para promocionar el deporte?
-Tenemos convenios con diferentes clubes del municipio que se encargan de las escuelas deportivas con la finalidad de fomentar el deporte base entre los más pequeños. También contamos con numerosas actividades para que los vecinos puedan realizar ejercicio. Boiro es una villa que se cuida y hace deporte y prueba de ello es que las instalaciones actuales apenas nos llegan para dar respuesta a tantas peticiones.
-¿Dentro de ese programa está también el Día de la Bicicleta?
-Esta iniciativa no es nuestra, sino que fue una idea de La Voz de Galicia pero que la apoyamos como si fuese propia y la acogemos en la villa con mucho cariño al ser una gran oportunidad para contar con un acto de tanta importancia y que mueve mucha gente. Tenemos que apoyar y fomentar estas iniciativas que son una alternativa al uso del coche.
-¿Cómo espera que sea la participación?
-Nosotros estamos muy ilusionados y esperamos un número importante de participantes y en especial de personas jóvenes. Hemos promocionado el Día de la Bicicleta en los colegios e institutos. También hablamos con las entidades deportivas para que el domingo sus entrenamientos los hagan en la bicicleta, paseando con nosotros. Aquí tenemos mucha afición y además el tiempo va acompañar, por lo que será un éxito y Boiro se llenará de ciclistas.
-¿Usted suele utilizar bicicleta?
-La verdad es que no, pero es un deporte que me apasiona. Cuando cuelgue las botas mi intención es dedicarme al triatlón.

xoves, setembro 27, 2012

Alicia Chedas Lorenzo, profesora xubilada, ex-directora do colexio de Valiño e actualmente voluntaria da Cruz Roja

«O cariño e agradecemento que recibo non se pagan con diñeiro»

A profesora busca con este curso que os maiores eviten a súa deterioración cognitiva e consigan mellorar a memoria

Amabilidade e dedicación son as bases que rexen a vida de Alicia Chedas Lorenzo. Leva en Boiro desde a década dos setenta, e fala marabillas da zona. Nestes momentos, áchase inmersa no proxecto Taller para a memoria, en Cabo de Cruz . Este programa é unha iniciativa de Cruz Vermella.
-¿En que consiste o taller?
-Este curso está encamiñado a evitar a deterioración cognitiva das persoas da terceira idade e a conseguir mellorar a súa memoria. No taller damos consellos e advertencias sobre o estilo de vida que deben adoptar os maiores de 55 anos. Tamén informamos sobre exercicios de reminiscencia que poden facer nas súas casas ao longo do día.
-¿Como tomou a decisión de participar neste curso?
-Unha das responsables do grupo da Cruz Vermella de Boiro propúxome colaborar. Terminaba de xubilarme e vin esta oportunidade como un servizo que debía prestar aos demais. Afortunadamente, participar no taller foi unha grata decisión, xa que o cariño e agradecemento que recibo non se paga con diñeiro.
-¿Que formación ten relacionada con este campo?
-Fun a varias charlas informativas e durante o curso reunímonos para resolver dúbidas. Ademais, durante 38 anos exercín como mestra, así que me vía capacitada para desenvolver este labor.
-¿Que actividades realizan no curso para maiores?
-Todas as semanas traballamos con fichas nas que hai que describir as viñetas, atopar as diferenzas ou completar frases con determinadas palabras. Tamén practican cálculo, intentan resolver sinxelos problemas, memorizan poemas e cancións e facemos pequenas obras de teatro.
-¿Durante canto tempo impartirase?
-A intención que temos é levar a cabo o taller durante todo o ano. Nesta edición, en concreto, fomos unha vez por semana a facer camiñadas por distintas zonas da localidade como Cabo de Cruz ou Escarabote. Nestes momentos contamos cun total de trinta participantes.
-¿Este curso está unhaicamente dirixido aos maiores de Boiro ou poden acudir doutras zonas?
-O taller está dirixido principalmente ás persoas maiores de 55 anos empadroadas no municipio boirense. Os participantes móstranse moi satisfeitos e seguen apuntándose cada ano.
-¿En que momento nace a iniciativa de crear un curso como este?
-Os talleres empezaron a executarse no 2001. É unha actividade altamente positiva. A idea parte da Cruz Vermella de Boiro, ao ver que non había ningunha iniciativa parecida que velase polos maiores. Desde o principio contaron coa estreita colaboración do Concello.
alicia chedas lorenzo voluntaria dun taller para maiores
«Este curso está encamiñado a evitar a deterioración cognitiva das persoas da terceira idade»
«Todas as semanas traballamos con fichas nas que hai que describir viñetas ou atopar as diferenzas»

venres, setembro 14, 2012

Pitusa Lomba, Pedagoga, Logopeda, Criminóloga, Monitora de Tempo libre e Xerente do Centro Social de Cabo de Cruz

«Busco avivar a entidade a través dunha oferta variada»

Fai un balance positivo do primeiro ano de vida do centro

Lomba coordina o programa de actividades, pero tamén exerce de monitora. Simón balvís
Muller inqueda e soñadora onde as haxa, Pitusa Lomba ponse ao mando dun novo proxecto, o centro social de Cabo de Cruz . Tras varios anos de plena dedicación no museo de Neixón, apostou por cambiar de aires e dedicarse a múltiples tarefas dentro do novo edificio municipal, que a teñen totalmente encandeada.
-¿Cal é a súa función no centro social?
-Son xestora e coordinadora. Levo a programación e o inventario, pero tamén imparto talleres en calidade de monitora. Busco avivar a entidade a través dunha oferta variada. Este ano acollemos cursos de baile e artes plásticas, así como exposicións e maxia, entre outras moitas outras actividades.
-¿Por que deixou a súa actividade en Neixón e veu aquí?
-Deixar Neixón deume moita pena, foi un proxecto creado con moita ilusión que terminou por contaxiárseme. Pero xa levaba moito tempo, e ao vivir cerca do edificio, decidín virme ao centro social. Aínda que tamén influíu a miña necesidade de cambiar de aires. Esta é a terceira iniciativa que consigo levar adiante. A primeira foi a escola taller, máis tarde o proxecto de Neixón e agora o centro social.
-¿Que actividades realizan no centro?
- A pesar de que levamos soamente un ano, acollemos labores de todo tipo. Buscamos fomentar talleres nos que se aborde a escultura e a pintura. Facemos exposicións fotográficas, pero tamén mostras de pintura e escultura. Durante todo agosto e este mes ao completo, albergamos a colección da Pelu, de Amparo Fernández. Tamén fixemos un baile de disfraces. Colaboramos con outras asociacións de Cabo de Cruz e ademais con algunha que outra entidade da localidade boirense. O noso principal obxectivo é dinamizar o centro.
-¿Asisten moitas persoas aos cursos?
- Estou moi contenta, porque en pouco tempo veu moita xente, así que podería dicirse que é un éxito. Acoden múltiples persoas de todas partes da comarca aos talleres. En Multiobradoiro cubríronse todas as prazas e moitos pequenos tivéronse que quedar fóra. No verán houbo moitas actividades e considero que isto tivo moito que ver coa fluidez de xente que transcorreu polo centro.
-¿Esta é unha entidade local ou pretende ampliarse o seu foco de acción?
-Aínda que si é certo que a maior parte da xente que acode e participa no centro é de Cabo de Cruz , tamén hai moitas persoas de Boiro e arredores. Cando facemos unha exposición son moitos os veciños de Santiago, A Coruña ou incluso de Madrid que se achegan ao centro.
-¿Que diferenza atopa entre o seu labor en Neixón e a súa actividade nesta entidade?
-Teñen moitos puntos en común, pero para min trátase de tarefas moi diferentes, sobre todo porque cambia a temática. En Neixón, o contacto coa xente era máis directo. Aquí con todo é outro tipo de contacto, directo tamén, pero nun estilo distinto. Neixón era máis especializado.
-¿Que obxectivos ten vostede no centro?
-A miña meta é que o centro teña éxito e moito movemento, e tamén contar cunha boa programación como ata agora. O que busco é o bo funcionamento da entidade. A miña máxima é fomentar o centro e tamén todas as actividades culturais que ofertamos ao longo do ano.
Pitusa lomba xerente do centro social de cabo de cruz
«Deixar Neixón deume moita pena, foi un proxecto creado con moita ilusión»

xoves, agosto 16, 2012

Amparo Fernández - Estilista

«Para mí, el verdadero éxito está en tener la peluquería llena»


La Pelu, el salón de la estilista, cumple 25 años con una exposición en el centro social de la localidad boirense

Amparo Fernández es una mujer a la que su dedicación la ha llevado muy lejos. Con sus creaciones ha recorrido lugares tan exóticos como Budapest, Sudáfrica, Brasil y cunas de la moda como Nueva York, París o Londres. De todas estas visitas, ha recopilado cientos de ideas que la inspiran para desarrollar su fotografía artística.
-¿Cómo decidió sumergirse en el mundo de la peluquería?
-Desde muy pequeña me atrajo todo lo que tenía que ver con este ámbito. Además, mi tía era peluquera y me pasaba las tardes metida en su salón. Me encantaban los olores y las texturas. Con catorce años empecé a formarme en este campo haciendo varios cursos en A Coruña. Siempre que podía me escapaba a ciudades como Madrid o Londres para asistir a cursos de perfeccionamiento.
-¿En qué momento se anima a montar su propio negocio?
-Mientras estudiaba iba haciendo prácticas en varios salones de Galicia. Pero, desde un principio, me apasionó el desarrollo artístico; no me gustaba lavar o peinar, siempre me atrajo mucho más cortar. Cuando cumplí 19 años abrí La Pelu. Siempre conté con la colaboración de ayudantes. Al empezar mi negocio tan pronto, muchos comerciales siempre me preguntaban por mi madre o por la jefa, no se creían que una chica tan joven pudiese dirigir la peluquería.
-¿Cuáles son los mejores recuerdos de estos 25 años?
-Lo más espectacular fue sin duda el arranque. Me presenté en 1993 a un concurso llamado Nueva Imagen que organizaba la firma Loreal. Mi amiga Pitusa le sacó un par de fotos a unas clientas que peiné y maquillé de una manera especial. En un mes me comunicaron que era la ganadora de la zona norte de España. Otro recuerdo que guardo con mucho cariño es una gala que me hicieron en el hotel Finisterre al que acudieron todos mis compañeros del curso de peluquería.
-¿ Cómo se siente tras este cuarto de siglo participando en películas, óperas y certámenes de peluquería y moda de todo el mundo?
-La satisfacción personal es inmensa. Para mí, esto no es trabajo. La alta peluquería es más difícil, al igual que el teatro, la televisión y el cine, puesto que se trabaja siempre a contrarreloj. Hemos participado en la estética de varias óperas y películas de renombre como El Barbero de Sevilla y O lapis do carpinteiro.
-¿Cuáles cree que son las claves del éxito de su peluquería?
- La dedicación y el esfuerzo en hacer las cosas lo mejor que puedes, el afán de superación. El trabajo del día a día en el salón. Para mí, que la gente salga contenta, con una sonrisa en la cara es lo que me hace sentirme realizada. En este momento tengo lo que quiero, un equipo fantástico que me permite destinar parte de mi tiempo a la creación artística. Para mí, el verdadero éxito está en tener la peluquería llena cada día.
-¿Cómo surge la idea de hacer la exposición en Boiro?
-La invitación viene desde el Concello. Hay museos de peluquería, pero esta es la primera vez que se hace una exposición como esta. Somos los pioneros en todo España. Me llamaron desde el centro social para felicitarme por el certamen realizado en Budapest. Para mí, el orgullo de poder hacer esta muestra en mi localidad es enorme. Albergo una gran satisfacción por el hecho de que amigos y clientes puedan ver y conocer mi trabajo.
Amparo Fernández peluquera
«Desde el primer momento me apasionó el desarrollo artístico»
«El orgullo de poder hacer esta muestra en mi localidad es inmenso»

sábado, xuño 30, 2012

Jesús Torrado Vidal, «Marañas». Bateeiro e fotógrafo.

«O tempo que lle dedico á fotografía quítollo a estar coa miña familia»
Esteiro é un lugar tranquilo no que ademais se atopan moitos «bichos» para facer macrofotografías.

A casualidade foi a que fixo que un bateeiro de Cabo de Cruz acabara metido a fotógrafo. Jesús Torrado, máis coñecido por Maroñas, non vive da cámara coa que é frecuente velo ao lombo, pero si é unha parte importante da súa vida xa que, dende hai preto dun par de anos, ten un negocio, Studio A4, co que, polo momento, «estamos moi contentos».
De seguro, moitos dos seus veciños o recoñecen por ser o autor da reportaxe fotográfica do seu casamento ou do bautizo dun fillo, pero agora é el o que se pon diante do obxectivo no seu recuncho preferido, moi preto da súa casa: o litoral de Esteiro, en Cabo de Cruz. Alí vive, e gústalle porque é, ou máis ben foi, «un sitio moi tranquilo. Aínda que agora a xente descubriu esta praia e xa parece que vén todo o pobo. Se me descoido hai máis xente que en Barraña», bromea.

Ese espazo é tamén un lugar ao que soe acudir para cultivar unha das disciplinas que máis lle gusta, a macrofotografía, coa que se captan con todo detalle imaxes de pequenos insectos que logo poden verse amplificados: «É un mundo apaixonante, e máis relaxado que o traballo en estudio. Para min é un pouco como ir pescar, podes botar toda a tarde e facer centos de fotos e ao mellor non consegues nada».
Confesa ser un pouco «lacazán» e, tamén, que necesita un pequeno empuxón para poñerse en marcha. Esa é unha das razóns polas que aínda non sacou adiante un proxecto que ten na cabeza dende hai uns anos: «Quero facer unha exposición de macrofotografía, empecei a preparala e teño 7 ou 8, pero deixeina un pouco aparcada».

O certo é que o tempo tampouco lle sobra, xa que, pese a traballar no seu propio estudo, Maroñas non deixou a súa profesión de toda a vida, a mitilicultura. Asegura que combinar a batea coa cámara non é demasiado complicado porque normalmente vai ao mar só pola mañá, pero tamén recoñece que hai unha cuestión clave que fai posible que concilie unha cousa e outra: «Pódome permitir isto grazas á familia, porque o tempo que lle dedico á fotografía quítollo a estar con eles, sobre todo os fins de semana que case non os vexo. Neste sentido, si é sacrificado compaxinar o traballo na batea e as fotos». A falta de tempo é a razón de que deixara de lado os concursos fotográficos nos que participou noutra época.

Evolución
Un non pasa de ser bateeiro a afeccionarse á macrofotografía, por exemplo, da noite para a mañá, e este boirense viviu unha longa evolución dende que, hai 16 anos, descubriu por casualidade que a foto era o seu. Lembra que antes de viaxar a Italia visitou a uns parentes en Madrid que lle mostraron unhas diapositivas dos encantos do país transalpino: «Aí vin claro que quería facer unhas fotos coma aquelas. Ao principio facía vídeo, pero non me acababa de encher».

Pouco a pouco foi adquirindo material, facendo os cursos que se ofrecían na comarca, mercando mellores equipos... Ata que acabou meténdose máis de cheo, saíndo da comarca para asistir a novas actividades formativas, facendo colaboracións e presentándose a concursos. «Eu necesito ter unha motivación, algo que me obrigue a facer cousas, por iso comecei a presentar a concursos de fotografía. Ademais, naquel momento era a única forma de que se vira o meu traballo, e aínda gañei algúns certames».

ENTREVISTA ORIXINAL NA VOZ DE GALICIA

venres, febreiro 24, 2012

GUSTAVO ROMERO - SAXOFONISTA, XOGADOR DE VOLEY, MESTRE DE MÚSICA, ...

LA VOZ DE GALICA 31/01/2012

«Ariel Rot se quedó impresionado con nuestro descaro en directo»

El artista presentará a finales de febrero en A Pousada das Ánimas su último disco «Muchas noches, buenas gracias»

A muchos barbanzanos su cara le sonará de los muchos partidos de voleibol que ha disputado con el Club Náutico Boiro. Sin embargo, pocos saben que, lejos de la comarca, Gustavo Romero acaricia el éxito con Phantom Club, grupo del que es saxofonista y con el que se dispone a recorrer el mundo para presentar su último disco Muchas noches, buenas gracias. El artista pone el talento de esta tierra a una banda formada por franceses, argentinos y vigueses, entre otras procedencias.

-¿Cuándo empezó a compaginar sus dos pasiones, el deporte y la música?

-Fue en el 2009, cuando comencé a formar parte de la banda para reforzar la sección de viento. Por aquel entonces, el grupo se movía para colaborar con artistas de la talla de Ariel Rot, con el que luego tuvimos el placer de trabajar.

-¿Cómo resultó la experiencia de tocar con este reconocido artista argentino?

-Fue estupendo, él es una persona muy cercana y que se interesó por nuestra música. En especial, Ariel Rot se quedó impresionado con nuestro descaro en directo y con la fuerza que desprendíamos.

-¿Cómo definiría la música de Phantom Club?

-Se trata de una banda que hace música entre el funky y el rock y que hace de los directos su punto fuerte. Por ello hemos recibido hace poco el premio Maketón Estrella Galicia. En nuestro último deuvedé, Jonathan Wyner, el profesional que masterizó a Nirvana, ha colaborado con nosotros.

-¿En qué temas se inspiran las canciones de sus discos?

-Fran Banfield se encarga de la composición, inspirándose en la música más arraigada en su país, Argentina, y en temas de actualidad. Apenas cantamos al amor, nuestros trabajos tienen un toque de reivindicación.

-¿Cuáles son sus próximos proyectos?

-El 24 de febrero presentaremos en A Pousada das Ánimas nuestro último trabajo. Nos acompañará el presentador de la Televisión de Galicia Juan Fuentes. En marzo estaremos en la sala Capitol de Santiago de Compostela y también trataremos de recorrer todas las salas que podamos a nivel nacional.

-¿Cómo aprendió a tocar el saxofón?

-En las clases de música que organizaba la APA. Después estuve en la banda de Boiro. La música me da la posibilidad de relacionarme con gente que tiene las mismas inquietudes, aunque de momento no puedo vivir de esto y no he recuperado todo lo que invertí.

-¿Con quién le gustaría tocar?

-Con Maceo Parker, músico reconocido a nivel mundial.

gustavo romero saxofonista de PHANTOM CLUB

«Jonathan Wyner, el profesional que masterizó a Nirvana, ha colaborado con nosotros»

«Apenas cantamos al amor, nuestros trabajos tienen un toque de reivindicación»

MIGUEL A. TRIÑANES "CANDIÑO" - FOTOGRAFO AFICIONADO

LA VOZ DE GALICA 24/01/2012

«Intento ir máis alá da imaxe e plasmar iso nos meus retratos»

Dedicado a inmortalizar as facianas de familiares e amigos dende hai apenas catro anos, Candiño xa expón en Boiro

A súa é unha afección tardía, pero con botar unha ollada aos traballos fotográficos de Miguel Ángel Triñanes, Candiño, parece claro que toma bastante en serio esta distracción, pese a que o seu traballo e a vida familiar déixanlle pouco tempo para dedicarse aos retratos, a súa especialidade. Ata o vindeiro 22 de febreiro, quen o desexe pode ver que tal se lle dá o manexo da cámara a este veciño de Cabo de Cruz visitando a exposición Encontros, que está colgada nas paredes do centro social boirense.

-¿De onde lle ven a afección á fotografía?

-Pois é moi recente, ata hai catro anos nin sequera tiña cámara. Empecei a dedicarme á fotografía a raíz do nacemento do meu fillo, que ademais é o meu maior crítico. Logo, funme afeccionando pouco a pouco e facendo cursos.

-A súa exposición está composta de retratos, ¿a que se debe?

-É algo que me gusta especialmente, e ademais, nas exposicións que teño visto non soen aparecer retratos e é unha forma de diferenciarme, e iso non é nada fácil nun mundo coma este no que está todo moi visto.

-Hai pouco que se iniciou na fotografía pero xa ten unha exposición propia.

-Xa teño participado en varias exposicións colectivas de Olláparo, colectivo do que son socio fundador. O presidente, Martín Casanova, decidiu que era hora de que voáramos sós e animounos a expoñer. Eu son o segundo que o fai, e a ver como funciona.

-¿Plantexouse a súa afección como unha opción laboral?

-Para nada, eu son amateur total e non teño intención de ser profesional. O certo é que me daba un pouco de apuro expoñer. O único que pretendo é animar á xente a que mostre a súa obra e divulgar a fotografía, promocionar un pouco esta afección.

-¿Hai moitos afeccionados á fotografía na bisbarra?

-Hai un nutrido grupo de xente afeccionada, a min sorprendeume que houbera tanta, quizais porque eu nunca me interesara pola fotografía.

-¿E existe oferta a nivel de cursos e demais?

-Si que hai, estase a desenvolver un curso de fotografía nocturna, houbo outro de movemento... Cursos vai habendo, o único problema son os horarios, se traballas non sempre podes participar en todas as actividades que che gustaría.

-¿Que papel xoga Olláparo na organización deste tipo de actividades?

-Na asociación celébranse reunións semanais e intercambiamos coñecementos, artigos de publicacións especializadas, celebramos cursos e incluso hai moita xente que queda as fins de semana para ir de ruta a facer fotos. Eu, ao traballar de luns a sábado, non teño demasiado tempo para esas saídas. Esa é outra das razóns polas que prefiro o retrato, resúltame máis fácil atopar un oco para facer unhas fotos.

-Pero din que o do retrato é un xénero difícil.

-Todo o mundo di que é o xénero máis complicado, pero a min é o que máis me gusta. Gústame buscarlle un punto distinto ás cousas, ir máis alá da imaxe e plasmar iso nos retratos, é o que intento, saír dos convencionalismos. Persoalmente son introvertido, pero como fotógrafo son moi extravertido e busco sempre algo especial, unha expresión ou unha mirada e trato de captala.

Miguel Ángel Triñanes, «Candiño» Fotógrafo afeccionado

«O que pretendo coa mostra é animar á xente a que expoña a súa obra e divulgar esta afección»

«Empecei a dedicarme á fotografía a raíz do nacemento do meu fillo. É o meu maior crítico»